اقتصاد در سیره اهل بیت
موضوع مورد بحث در #حلقه_معرفت مجازی، سحرگاه بیستم ماه مبارک رمضان
ابتدا چند مطلب از قول تاریخ ارایه میشود.:
* درآمد حضرت رسول: ایشان در سنین پایین به چوپانی مشغول بودند. کمی بعد با عموی خود به تجارت پرداختند. سبب آشنایی ایشان با خدیجه (س) هم حول محور تجارت بوده. بعد از مهاجرت به مدینه ایشان با باغداری و کشاورزی امرار معاش میکردد.
* درآمد امیرالمومنین(ع) : ایشان بعد از شهادت پیامبر و غصب دارایی حضرت زهرا(س) توسط خلفا، بر روی زمین های مردم شروع بهه کار کردند تا جایی که رفته رفته تبدیل به بزرگترین تولید کنندگان اقتصادی زمان خویش تبدیل شدند. از حفر چاه های آب گرفته (که امروز هم بقایای آن در مدینه هست) تا احداث نخلستان های خرما.
داستان طلحه و زبیر مشهور است که روزی از کنار امیرالمومنین گذشتند و با یکدیگر می‌گفتند که امیرالمومنین از اموال دنیا چیزی در دست ندارد. حضرت به کارگزاران خود دستور داد درآمد آن سال را تبدیل به سکه های نقره کرده در اتاقی جمع کنند. سپس حضرت آن دو را دعوت نموده و در حضور آنان در اتاق را گشود. موجی از سکه‌ها به روی زمین ریخت. حضرت فرمود تمام این اموال بخشی از درآمد یکسال من است.
وهمچنین اخباری از تجارت پارچه حضرت علی اکبر و کشاورزی و تولید ثروت اما صادق و امام کاظم به نقل تاریخ به ما رسیده.
بر خلاف برداشت عامه، دین اسلام و سیره اهل بیت به گوشه نشینی و تحمل فقر و تنگدستی هیچ توسیه ای ندارد. برعکس در روایات فراوان بر تولید ثروت، تلاش و توسعه کسب و کار اصرار دارد. اما کاملا با وابستگی به دنیا مخالف است. دنیا پلی به سوی آخرت هست. عاقلانه نیست تا در این پل خانه بنا کنیم. مومن امیر است بر مال دنیا و نه اثیر آن.
در اخر داستان ظلحه و زبیر نقل تاریخ بر این است که حضرت امر به انفاق تمام سکه فرمودند. ایشان بعد از حفر چاه آب، تماما وقف مینمودند و یا امام مجتبی که اشاره شد.
شیوه اهل بیت به تولید هرچه بیشتر ثروت و از طرفی صرف آن در راه تعالی اسلام بوده.
